Naar de Hel met Tante
 Oude ansichtkaarten zijn een grote bron van inspiratie. En dan heb ik het vooral over de keerzijde; daar waar de verzender wat snelle gedachten heeft neergepend. Die kaarten zijn als potscherven van een verdwenen wereld. Ik schreef daar al eerder over (klik onderaan deze pagina voor die blogs). En hier links weer een interessant exemplaar, met een plaatje van de Helpoort in Maastricht. De kaart is verstuurd door tante Jol aan haar neefjes en nichtjes in Amsterdam. |
| Prentbriefkaarten hadden hetzelfde interessante euvel als e-mail nu: ze gingen soms te snel op de bus. Bijvoorbeeld omdat de vakantie aan zee al bijna voorbij was en er wel tien verstuurd moesten, terwijl je nog een laatste uurtje wilde pootjebaden. Het gevolg: een haastige tekst waarin je iets meer liet zien dan je wilde, of iets te scherp uit de hoek kwam. Want wat lezen we hier? |
 Beste kinderen, door deze poort gaan jullie allemaal heen als je niet je best doet, als je elkaar plaagt, als je stout bent op school enz. Pas dus erg goed op. Ik heb reuze lekkere drop gekocht, geen Engelsche drop, maar salmiakdrop voor de hoest, in een winkel, waar mama en ik van de zomer ook zijn geweest. Misschien bewaar ik wel een paar. Dag! Tante Jol. |
 Nu weet ik niet of tante later spijt heeft gehad van haar licht sadistische schrijfsel; wie weet was ze wel precies zoals haar pen reflecteert. En waarschijnlijk bedoelde ze het goed. Met inachtneming van de opvoedkundige mores van haar tijd. |
| Hoe is het verder gegaan? Tante komt langs in Amsterdam. Ze vraagt of iedereen zoet is geweest. Dan komen drie handwarme, kleverige salmiakdropjes uit haar handtas. Toch lief. |