Wiegen op het WTC
Zoals onze liftkaartjes van de oranje rol werden gescheurd. Het was 1986, beneden in de lobby van het WTC in New York.
Ik weet nog wat ik aanvoelde, maar wat ik nog niet kon duiden. Dat die kaartjes een mooi voorbeeld waren van spontaan design, omdat de lengte van die rits tickets de hoogte van het WTC reflecteerde. Ik kon dat niet onder woorden brengen, maar ik heb ze daarom wel bewaard.
Met daarbij de gedachte: hoeveel kaartjes voor het Observation Deck moest je kopen om de lengte van het WTC te bereiken?
Van het observatiedek boven herinner ik mij vooral de hekken. Hoeveel horden er waren om springers tegen te houden. Aan alles was gedacht, hier kon je niks gebeuren.
En intussen rekende ik aan die kaartjes, die ik in gedachten als een eenzame, eindeloos lange sliert confetti van hier naar beneden zag wapperen.
En ook ik ging heen en weer, maar dan echt, bijna onmerkbaar, zachtjes wiegend. |
 Een verdieping lager dronk ik cola. Drukte mijn hoofd tegen het raam, en tuurde zo schuin mogelijk de halve kilometer naar beneden. Mijn witte sportschoenen reflecteerden in het glas. |