Cornelis van der Jagt in Roemenië
|
Er bestaat zoiets als landsdruk. Dat is de sfeer die de inwoners van een natie met elkaar veroorzaken. Het is een vaak moeilijk te omschrijven pressie; in Nederland is ze als strakgetrokken cellofaan en heeft van doen met schrobben, regelen en indekken. In Roemenië is het een zware deken, geweven van weerbarstige alledag en berusting. Voor iedere landsdruk geldt: je moet er maar tegen kunnen. |
||
| Cornelis van der Jagt geeft de voorkeur aan Roemenië. Hij is er tolk, verslaggever en vraagbaak voor Nederlandse media en zakenmensen. Voor Wereldnet maakte ik een portret van Cornelis, die toen woonde in Alba Iulia, een provinciehoofdstad aan de rand van Transsylvanië. Hij vertelt over zijn afkeer van frisse verf en zijn welwillende acceptatie van alle verval. Luister naar een tijdloos pleidooi. | ||
|
||
| Maar Roemenië zit inmiddels binnen de Europese Unie. En daarmee verandert ook de landsdruk van karakter. Midden 2008 mailde Cornelis: | ||
 ‘Ik ben nog steeds van mening dat zaken en dus ook bouwsels en terreinen gewoon hun beloop moeten krijgen. Stoorde me afgelopen week in een flat in Boekarest wederom aan het geluid van medemensen. Ik ben niemand tot last, heb geen stinkende auto, heb ook nooit een boormachine gebruikt of laten gebruiken: waarom zou je. Anderen blijven maar inrichten, timmeren en renoveren, het geruis is overduidelijk en alomtegenwoordig, het voordeel dient ernstig te worden betwijfeld.’ |